w rodzinnym gnieździe: z mamą Werbeną z GD i babcią Maruną z GD,

           Arnisia była dla nas wyjątkowym psem, naszym pierwszym ponem, który został zauważony na ringach wystawowych. Dzięki niej przeżyliśmy niezapomniane chwile, cieszyliśmy się i byliśmy dumni z jej sukcesów.
Najbardziej jednak oczarowała nas jej psychika – bardzo zrównoważona, inteligentna, cierpliwa i kontaktowa.
Uwielbiała bliskośc swojej pańci, leząc na jej nogach. Przytulona mruczała z ukontentowania. Są w domu miejsca, które zawsze będą się z nią kojarzyły, nawet teraz, kiedy jej nie ma.

      Arnika była prawdziwym przyjacielem. Towarzyszyła nam w różnych sytuacjach życiowych i potrafiła wszystko zaakceptować, choć nie wszystko było dla niej wygodne.
W pociągach była maskotką podróżnych. Bardzo lubiła ludzi a oni byli nią oczarowani!

      Na ringach wyróżniała się przepięknym włosem, bardzo mocną budową z takąż bujnie owłosioną głową i wydajnym oraz harmonijnym kłusem.
Już na pierwszych wystawach zwracała na siebie uwagę obserwatorów przy ringach.
W tych czasach jednakowoż była lokowana jako druga. Wielu ludzi podchodziło do mnie i dziwiło się, że nie została wyróżniona pierwszą lokatą.
Ja przyjmowałam to z pokorą. Nie za bardzo wówczas potrafiłam dobrze ocenic psa i nie wiedziałam, co jest warta.
Potem zrozumiałam, ze inne czynniki tez były ważne!

       Aż przyszła jedna wystawa zagraniczna, która spowodowała przełom w jej karierze.
Była to międzynarodowa wystawa w Longchampes – Paryż we Francji w 1999 roku.
To najbardziej prestiżowa wystawa w tym kraju, na która zjeżdżają się wszyscy hodowcy i prezenterzy psich piękności.

     Na koniec 2000 roku w listopadzie odbyła się Europejska Wystawa Psów Rasowych w Poznaniu (sędzia: Helga Rasch), gdzie w konkurencji ok. 60 suk Arnika została II Najlepszą Suką w Rasie i została V-ce Zwycięzcą Europy 2000! A było wówczas na co patrzec!

      To jej największe sukcesy. Było ich jeszcze sporo, ale już nie tak prestiżowych. Wspomnę jeszcze zwycięstwo klasy championów i piękny występ (6 w konkurencji) na Międzynarodowej Wystawie Europy Środkowej i Wschodniej w Poznaniu 2001 (sędzia – p. Basia Larska),

       III lokata w klasie championów na Klubowej Wystawie Ponów w Grudziądzu (sędzia – p. Andrzej Stępiński). Wszystkie suki w tej konkurencji wzbudzały wówczas powszechny podziw widzów widowni.
Stawka wyjątkowo wyrównana, wszystkie suki piękne w typie, z pięknym włosem, wszystkie już bardzo utytułowane. Pierwsze miejsce zdobyła wówczas Flinkbein Ekspanat (również zwycięstwo rasy), II lokata Błyskotka Moje Marzenie, III lok. Arnika znad Kośna, IV lok Werbena z Gangu Długich i V lok. Nika Mościc

      W Świerklańcu nie była w formie wystawowej. Już wówczas chorowała i na wystawę przyjechała w fartuszku pooperacyjnym.

      Pożegnanie z ringiem miało miejsce na Światowej Wystawie Psów Rasowych w Poznaniu, 9 listopada. 2006 roku. Jeszcze wówczas nie wiedzieliśmy, że będzie to jej ostatnia wystawa.. Arnika w wielkim stylu pokonała wszystkie weteranki w rasie i została Najlepszym Weteranem – Suką Wystawy Światowej.

      Arnika znad Kośna (Niunia, Arnisia, Ninia, Arnisiowa, Arniczek, Arni) odeszła od nas na zawsze 19 grudnia. Żyła 10 i pół roku i była cały czas bardzo zdrowa, nigdy nie chorowała aż podstępny rak spowodował całkowite wyniszczenie jej organizmu.

       Wraz z odejściem Arniki przemija epoka ponów w bardziej klasycznym typie – mocnych a jednak doskonale chodzących – wydajnym i harmonijnym kłusem z doskonałą w ruchu linią górną.

      Obecnie suki pona idą w kierunku bardziej eleganckim. Jest coraz więcej egzemplarzy w górnej granicy wzrostu lub powyżej, na dłuższych nogach, z długimi „łabędzimi szyjami”.
Przecież żadna rasa nie jest odporna na czas i stopniowo się zmienia. I jak zawsze, jednym się ta tendencja podoba a innym nie.